وقتی از دوستت کمک می خوای

می دونم حالم بده. این منی که توی منه رو فقط خودم می تونم ببینم. چیزی که توی کلمه م می چرخه، چیزی که توی سینه م می جوشه. می دونم بدون کمک نمی تونم. کمک فوری... اورژانسی... دارم دستمو به طرف هرکس و ناکسی دراز می کنم. اون وقت می دونی چی میشه؟ دوست دانای باهوشِ همیشه در صحنه ت برمی گرده میگه حق داری! همین؟ لعنتی همین؟ حق دارم؟ تو می فهمی من دارم چی می گم؟ اون حق بخوره تو سرم! بعد زنگ میزنی... خودش گفته زنگ بزنی... زنگ می زنی به آن که باید باشد و نیست... با صدای خواب آلود جواب میده... میگه خودم زنگ می زنم... می گه خوابم میاد... تو باشی چیکار می کنی؟ لگد نمی زنی توی کمد دیواری و بشکنیش؟ اصلا تو حمله بهت دست بده چیکار می کنی؟ تا حالا بهت حمله دست داده؟

تا جنون فاصله ای نیست از این جا که منم...